Autisme, grenzen en ik (blog 1 autismeweek 2022)

Grenzen binnen autisme, wat zijn dat? Alle mensen hebben grenzen (wat een geschikte slogan zou zijn voor een burn-out bewustzijn vereniging trouwens) en autistische mensen zijn ook mensen. Dus aan wat voor grenzen moet je denken als het gaat over grenzen binnen autisme? Ja, iedereen heeft grenzen, maar als je autistisch bent, kom je mogelijk een van deze grenzen sneller tegen. Of het nou prikkel waarneming betreft, of de persoons deelneming in hyperfocus, binnen autisme krijgt de betreffende persoon te maken met verschillende grenzen en zal hij/zij zichzelf echt moeten aanspreken en zichzelf grenzen moeten opleggen om niet over die van zijn/haar eigen hoofd of lichaam heen te gaan. Als het je kind is die autistisch is, moet je misschien regels of afspraken met ze maken. 

Persoonlijk is het over mijn eigen grens heen gaan een punt waar ik nog aan moet werken. Ik wil nog weleens ergens mee doorgaan als ik moet stoppen, of zelfs wanneer het me afgeraden wordt. Vaak neemt dit de vorm in van een huiswerkopdracht voor school die voor een bepaalde deadline ingeleverd moet worden. Het is niet dat ik niet graag iets anders zou willen doen, het is dat het voelt alsof ik niets anders hoor te doen, voordat de opdracht klaar is. Als ik dan toch wel een pauze neem of iets voor mezelf doe, maakt het me nerveus. Ik krijg de opdracht maar niet uit mijn hoofd en ondertussen zeg ik tegen mezelf: wat als ik de opdracht wil doen? Dan telt het toch als ‘’iets doen voor mezelf?’’ Ik vind het gewoon een fijn gevoel als ik de opdracht zo snel mogelijk af heb. Ik heb de neiging om vervolgens te denken: "Wat zal het? Die pauze of vrije tijd komt later wel." En kruip ik al snel terug achter mijn laptop om verder te gaan met de opdracht.

Voor mij is het in het moment niet vermoeiend om de hele dag door te gaan, dat moment komt pas als ik heb besloten dat de dag voorbij is. Ik word me slechts bewust van de vermoeidheid van mijn lichaam op het moment dat ik mijn voet binnen mijn huis zet, aan het einde van de dag. Dat is wanneer ik instort. Alle gevoelens, lichamelijke vermoeidheid en prikkels komen in één keer binnen op dat moment. Ik slons mijn weg naar de kapstok. Ik neem mijn jas af. Ik verwijder de koptelefoon van mijn hoofd en als alles uitstaat en opgeruimd is, val ik óf eerst neer op de bank, of ik zet eerst wat te eten en water voor mezelf klaar. Daarna blijf ik nog uren wakker, omdat ik alsnog mijn rustmoment moet nemen en de informatie van overdag moet verwerken. De volgende dag kom ik laat mijn bed uit in het weekend, of moeizaam mijn bed uit op een schooldag, omdat ik niet eerder naar bed ging de vorige dag. En ik baal ervan, maar de meeste dagen doe ik het hele dansje weer vrolijk opnieuw. Dat is waarom het belangrijk is om afspraken te maken met jezelf als autistisch persoon. Zo respecteer je je eigen grenzen en zal je minder snel over ze heen gaan. Misschien zal het je dan ook niet de energie ontbreken om je bed uit te komen elke dag voor 7 dagen lang. Of zo’n 4 of 5. Want je blijft toch momenten hebben waarbij de gebeurtenissen van de week iets te veel van je vraagt als iemand die een informatieverwerkingsstoornis heeft. En ja, ik zal voortaan ook proberen om mijn eigen advies op te volgen…

Geschreven door: C.H. 17 jaar